《谢夔守贾昌言礼宾》拼音版

宋代冯山

xièkuíshǒujiǎchāngyánbīn--féngshān

shànxiāngxiāngnèixiāngwàizàoshànchéngbài

shāqiūyǒubìngzhìyuǎnwèibèipánshēnqièshǒukùncǎobài

qiángshífènxùnbēimíngzhéyīndàijuànxiāngzhútóngjiànmài

rénhuíshìshǐjīngguàiběiyǒujùnsànbáokuài

shìchímièméicháojīngyàndàixiánpèigǒuyōngzhuōdàoxiǎnài

rénsǒngshǒuqiānshùnjièèrzhěwěirénérfǒutài

xiāngmìngsuǒcáisuǒlàimíngshìchángyǒuyǒudài

zàoshìchūjīnzhòngzāohuìxiāngxiāngliǎngzhìài

suǒréngōngmíng

冯山简介

唐代·冯山的简介

宋普州安岳人,字允南。初名献能。时称鸿硕先生。嘉祐二年进士。熙宁末,为秘书丞、通判梓州。邓绾荐为台官,不就,退居二十年。后范祖禹荐于朝,官终祠部郎中。有《春秋通解》、《冯安岳集》。

...〔 ► 冯山的诗(222篇)